Remember Miranda

ความทรงจำของมิแรนดาร์

1

บ้านชายทะเล

                เด็กๆและพ่อของพวกเขาจำมิแรนดาได้อย่างแน่นอนและบางครั้งพวกเขาก็พูดถึงเธอ น้องสาวของมิแรนดามาเยี่ยมพวกเราและเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่ของพวกเขาให้เด็กๆฟัง ฉันรู้ว่านิคก็จำมิแรนดาได้ และย่าก็จำเรื่องราวทั้งหมดของมิแรนดาได้

                ฉันไม่เคยเจอมิแรนดา แต่ทุกๆวันฉันจะเห็นภาพของเธอที่อยู่ในครัวถัดไปจากโทรศัพท์เป็นภาพของเธอและเด็กๆทุกๆวันฉันจะมองไปที่ดวงตาสีดำที่สวยงามและผมยาวสีดำของเธอ

                ฉันเห็นภาพของมิแรนดาครั้งแรกเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เป็นวันที่หนาวในเดือนตุลาคมและฉันออกจากลอนดอนมาหางานใหม่กับครอบครัวใน Norfok ฉันขับรถไปทางทิศเหนือผ่าน Norwich และฝนก็เริ่มตกมันมืดและลมแรงมาก

                ฉันขับรถช้าๆอย่างระมัดระวังฉันต้องการเห็นเด็กๆ Harvey ก่อนพวกเขาจะเข้านอนแต่เพราะอากาศ ฉันต้องไปถึง Cromer ก่อน 8 โมง ฉันขับรถผ่านตัวเมืองตามถนนชายทะเล

                ทันใดนั้น ฉันก็ต้องหยุด มีต้นไม้ใหญ่ขวางถนนอยู่  ฉันออกมาจากรถและเห็นต้นไม่ใหญ่ ซึ่งฉันไม่สามารถเคลื่อนย้ายมันได้ หลังจากนั้นก็มีรถขับมาจอดที่หลังฉันและมีผู้ชายออกมโอ้ ต้นไม้ขวางถนน  ’ เขาเป็นผู้ชายสูง อายุประมาณ 30 ปี คุณจะไปไหน เขาถาม

                ‘ ไม่ไกลจากที่นี่ ’ ฉันพูด บ้านที่อยู่แถวถนนสายนี้ อยู่ใกล้กับทะเล มันถูกเรียกว่า ‘ บ้านชายทะเล ’ โอ้ ฉันรู้จักบ้านชายทะเล ผู้ชายพูด มันเป็นบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่บนถนนสายนี้ แต่คืนนี้คุณไม่สามารถไปได้แล้ว เพราะมีต้นไม้ขวางถนนอยู่ เขาหยุดประมาณ 2-3 นาที ฉันชื่อ นิค วิทสัน ฉันอยู่ที่ฟาร์มบนถนนสายนี้ เราสามารถที่จะกลับไปบ้านของฉันได้ หลังจากนั้นเขาก็เดินข้ามทุ่งนาไปยังบ้านชายทะเล คุณมาพักสุดสัปดาห์เหรอ?

                ‘ ไม่  ฉันมาทำงานในบ้านหลังนี้และดูแลลูกๆของคุณ Harvey ’  แม่ของพวกเขาตายเมื่อสองปีที่แล้ว และย่าของเขาก็มีอาการภาวะข้ออักเสบที่ขาของเธอ และตอนนี้ก็เดินได้ไม่มาก ดังนั้นฉันจึงต้องมาดูแลเด็กๆ และดูแลบ้าน ฉันบอกเขา ฉันเจอ Mrs. Harvey ใน  London เมื่อหกสัปดาห์ที่แล้วหล่อนให้งานกับฉันคุณรู้จักครอบครัว Harvey ไหม? ฉันถาม

                ผู้ชายคนนั้นหัวเราะ เสียงหัวเราของเขาอบอุ่นและเป็นมิตร ใช่ ฉันรู้จักพวกเขา เขาบอก หลังจากนั้น 10 นาที เรามาถึงบ้านหลังใหญ่สีขาว ไฟชั้นล่างส่องมาดูเหมือนเป็นมิตร ฉันไม่มีบ้านเพราะพ่อกับแม่ฉันตายไปนานแล้ว ฉันไม่มีพี่ชาย น้องสาว นี่เป็นงานแรกของฉัน และฉันต้องการที่จะมีความสุขในบ้านหลังนี้

                ผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูเขาดูเหนื่อยๆและไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเขา

                สวัสดี ฉัน เคทิ วิลสัน ฉันเริ่มต้น ฉันรู้ฉันมาช้ามาก เพราะอากาศมันไม่ดีมีต้นไม้ขวางถนนอยู่ นิค พูด ดังนั้น เคทิ จึงทิ้งรถของเธอไว้ที่ฟาร์ม และเราเดินมาที่นี่

                ดุนแคน ฮาร์เวย์ มองไปที่นิค มีอะไรให้ฉันช่วยไหม เขาถามเสียงสั่น และคุณก็มาถึงที่นั่นเรียบร้อยร้อย หน้าเขาดูโกรธฉันไม่เข้าใจว่าทำไม

‘ลมแรงมาก ’ ฉันเริ่ม

ไม่เป็นไร นิค พูด เขายิ้มมาที่ฉัน ดวงตาเขาเป็นสีฟ้า ลาก่อนน่ะ เคทิ พรุ่งนี้ไปเอารถน่ะ

ไม่มีอะไรแล้วฉันเข้าบ้านและเขาพาฉันไปในห้องครัว

แม่นี่ เคทิ เขาพูด

คุณฮาร์เวย์ นั่งใกล้หน้าต่าง สวัสดีที่รัก เขาพูดอย่างอบอุ่น ‘ กลิ่นอะไร ! มาหาอะไรกินสิ ‘ หล่อนยืนและเดินผ่านห้องอย่างช้าๆ ผมหล่อนเป็นสีขาว หล่อนมีไม้เท้า เพราะขาของหล่อนไม่ดี

ฉันนั่งลงและเริ่มกิน

‘ ดุนแคนโกรธ เพราะเขาไม่ขอบนิค ’ คุณฮาร์เวย์บอกฉันเบาๆ เขาไม่ได้โกรธเธอ

ทำไมคุณคุนแคนไม่ชอบนิคนะ ?  ฉันคิด ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันไม่อยากจะถามคุณฮาร์เวย์

เช้าวันถัดมาฉันเจอกับเด็กๆ ทิม อายุ 5 ขวบ เขาวิ่งขึ้นและลงในสวนกับลูกบอล ซูซาน อายุ 7 ขวบ เป็นเด็กผู้หญิงเงียบๆมีดวงตาสีน้ำตาลหล่อนมองฉันอย่างระมัดระวังแต่หล่อนก็ไม่ยิ้ม

อากาศเปลี่ยนแสงแดดจากดวงอาทิตย์ทำให้อบอุ่นในตอนบ่ายฉันเดดินกับเด็กที่ทะเลท้องฟ้ามีสีฟ้า และทะเลสวยงาม ฉันทำอาหารเย็นและเราก็กินอาหารเย็นในห้องครัว

หลังจากอาหารเย็นจูเลียตก็มาถึง

ฉันทิ้งรถไว้ที่นิคเหรอ หล่อนพุด มีต้นไม้ขวางถนนอยู่เหรอ จุเลียตมีผมยาวสีดำดวงตาสีดำ หล่อนเป็นน้องสาวของมิแรนดา มิแรนดาเป็นคนดี หล่อนบอกฉัน เป็นคนดีและสวย

ใช่ ฉันรู้ ฉันพูดเบาๆ ฉันเห็นภาพของหล่อนกับทิมและซูซานที่อยู่ถัดจากโทรศัพท์

มิแรนดา เป็นแม่ของพวกเราซุซานพูด หล่อนตายไปนานแล้ว

ทันใดนั้นจูเลียตก็พูดขึ้นว่า เราไปดูหนังกันไหม ฉันต้องการพาทิมกับซูซานไป เคทิ เธอไปกับเราด้วยก็ได้

ทิม เริ่มตะโกน ไปดูหนัง ไปดูหนั

เงียบเลยทิม ดุนแคนพูด เขาดูโกรธ ไม่ จูเลียต พรุ่งนี้เด็กๆต้องไปโรงเรียนต้องรีบเข้านอน

ทิม ร้องไห้ ฉันอยากไปกับจูเลียต เขาพูด

ไม่ ทิม ดุนแคนพูด

เราสามารถไปดูหนังได้สัปดาห์หน้า ฉันพูดอย่างเร็ว

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดุนแคนไปอยู่ที่ลอนดอน 3 สัปดาห์ สำหรับงานของเขา เขาทำงานในบริษัทใหญ่ ในลอนดอน ปกติเขาทำงานกับคอมพิวเตอร์ที่บ้าน แต่เขาไปนาน ฉันชอบเด็กๆและคุณฮาร์เวย์  แต่ฉันไม่มีเพื่อน

วันหนึ่งฉันออกมาซื้อของที่ร้านค้า ใน Cromer และเจอจูเลียต

สวัสดี หล่อนพูด ดีใจจังที่เจอเธอ ไปหากาแฟกินและคุยกันดีกว่า และเราก็ไปด้วยกัน

และจูเลียตบอกฉันเกี่ยวกับงานของเธอ และเธอคุยเกี่ยวกับซูซานและทิมและคุยเกี่ยวกับพี่สาวของเธอ

ฉันไปเยี่ยมมิแรนดาที่บ้านชายทะเลบ่อย เพราะเธอไม่มีความสุขที่จะอยู่ที่นั่น จูเลียต พูดเบาๆ ดุนแคนเป็นผู้ชายเข้าใจยาก เธอก็เห็นแล้ว เขารักเธอมาก แต่ส่วนใหญ่เขาอยู่ที่ลอนดอน หล่อนรักเด็กๆและย่ามาก แต่หล่อนก็รู้สึกเหงานฉันก็รู้สึกเหงานเหมือนกันที่บ้านชายทะเล

จุเลียต ยืนขึ้นและยิ้มอย่างอบอุ่น ฉันต้องไปแล้ว สุดสัดาห์ไปดูหนังกับเด็กๆนะ คืนนี้ถามคุณย่าแล้วโทรบอกฉันด้วย และในที่สุดฉันก็เจอเพื่อน

2

ความลับแรก

อากาศเปลี่ยนไปฤดูใบไม้ร่วงทำให้อากาศอบอุ่นและสวยงาม เกือบทุกวันฉันและเด็กๆ เดินตามชายหาด สีฟ้าของน้ำทะเลดูเป็นมิตร และต้นไม้ที่มีทั้งสีแดงและสีเหลืองในฤดูใบไม้ผลิ ดูสวยงามในเวลาที่มีแสงแดด บ่ายวันหนึ่งเราเดินข้ามทุ่งนาลงมาที่เนินชายทะเล ซูซานวิ่งนำหน้าทิมเขาร้องเพลงและหัวเราะ เพราะพวกเขาชอบเล่นบนชายหาด

สวัสดี เคทิ สบายดีไหม? บางคนพูดอยู่ข้างหลังฉัน

ฉันหยุด เขาคือนิค ชาวนาที่มีรูปร่างสูงกับดวงตาสีฟ้า ฉันสบายดี ขอบคุณ

คุณดูเหงาๆนะ เขาพูดและยิ้ม คุณ้องการเพื่อน ไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม? เราจะไปเจอกันที่ Cromer นะ ตอนเย็นวันถัดไป ฉันขับรถไปที่ฟาร์มของนิค เขาดูเป็นมิตรและน่าสนใจ เย็นวันนั้น เราไม่ได้พูดถึงครอบครัวฮาร์เวย์เลย

แต่ก่อนที่เขาจะบอกลา นิคถามเกี่ยวกับดุนแคน ว่าคุณจะบอกดุนแคนเรื่องวันนี้ไหม

ไม่ ฉันพูดอย่างเร็ว จากนั้นฉันหยุด เดือนนี้ดุนแคนอยู่ที่ลอนดอน ฉันพูดอย่างช้าๆคุณฮาร์เวย์บอกฉันเรื่องของคุณกับดุนแคนแล้ว

นิคหัวเราะเบาๆ แสดงว่าตอนนี้คุณมีความลับ เขาพูด ระวังตัวด้วยน่ะเคทิ อยู่ที่บ้านชายทะเล

ฉันไม่เข้าใจ ฉันพูด ว่าทำไมคุณถึงไม่ชอบดุนแคน

ฉันไม่สามารถพูดไปด้เขาพูด

ฉันจะไม่บอกคุณฮาร์เวย์ เกี่ยวกับเรื่องของนิค เพราะมันอาจจะเป็นสิ่งที่ผิด แต่ฉันจะบอกจูเลียต

ฉันชอบนิคมาก ฉันบอกหล่อน ฉันต้องการจะเจอเขาอีกครั้ง แต่จูเลียตเงียบและบ่ายวันนั้นหล่อนก็ไม่พูดอะไรมาก

ตอนเย็นฉันส่งเด็กๆเข้านอนและอ่านนิทานให้พวกเขาฟัง หลังจากนั้นฉันก็ลงมาข้างล่างช้าๆฉันคิดถึงนิค และต้องการเจอเขาอีกครั้ง

คุณฮาร์เวย์นั่งอย่างเงียบๆที่เก้าอี้ตัวใหญ่ของเธอในห้องครัว เคทิ ฉันต้องการคุยกับเธอที่รัก หล่อนพูด มานั่งตรงนี้สิ

ฉันนั่งลงใกล้เธอ ฉันไม่ต้องการพูด ฉันต้องการหยุดทำงานในครัวและขึ้นไปดูโทรทัศน์ในห้องของฉัน

เธอเป็นผู้หญิงที่ดี หล่อนเริ่มพูดอย่างใจดี ซูซานกับทิมชอบเธอและฉันก็มีความสุขมากที่เธอมาทำงานในบ้าน

ฉันยิ้มและรอแต่เวลานั้นก็มาถึง

แต่ฉันต้องคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องของนิค วัทสัน การอยู่ที่นี่บางทีอาจจะเหงากับฉันและเด็กๆดุนแคนเป็นคนเงียบมาก แนรู้ว่าเวลาของเขาส่วนใหญ่อยู่ที่ลอนดอน แต่นิคไม่ชอบดุนแคนและดุนแคนก็เกลียดนิค เรื่องมันยาวและฉันไม่อยากพูดถึงมัน ฉันจะไม่บอกดุนแคนเกี่ยวกับเรื่องเย็นวันนี้แต่ฉันไม่ต้องการเจอนิคอีก

ฉันรู้สึกหน้าร้อนและมือเย็น คุณฮาร์เวย์รู้ว่าฉันไปกินข้าวกับนิคใครเป็นคนบอก? และทำไมฉันถึงโกรธคุณฮาร์เวย์ เพราะฉันต้องการเจอนิคอีกครั้งแต่ฉันไม่ต้องการสูญเสียงานนี้ไป

ฉันไม่เข้าใจฉันคิดเงียบๆ

คุณฮาร์เวย์ยืนขึ้น ทำไมเธอต้องเข้าใจ? หล่อนถามอย่างโกรธ ห้ามเจอนิค วัทสันอีก ได้ยินไหม?

‘ ย่า’

เรามองไปที่ ซูซานและทิม ที่บันได กำลังทำอะไรกันเด็กๆคุณฮาร์เวย์พูด หล่อนถือไม้เท้าของหล่อน เริ่มเดินผ่านห้องอย่างช้าๆ

ทิมกลัว ซูซานพูด เขานอนไม่หลับจึงมาเรียกเคทิ

ฉันไม่กลัว เธอมากกว่าที่ควรจะกลัว เพราะนิค ทิมพูด และฟลักซูซาน

ไม่ทิม คุณฮาร์เวย์ เอหน้าซีดอย่าทำอย่างนั้น เคทิขึ้นไปข้างบนและพาพวกเขาไปนอน

ฉันวิ่งขึ้นข้างบนและพาเด็กๆกลับไปห้องของพวกเขา ทิมวางมือเล็กของเขาลงบนหน้าของฉันและจูบฉัน ราตรีสวัสดิ์ เคทิ ฉันชอบเธอ เขาพูด ฉันยิ้มและบอกว่าฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน

ราตรีสวัสดิ์ ซูซานฉันไม่ต้องการใช้เธอโกรธย่า ซูซานพุดเบาๆ

ทำไมเธอกลัวนิค ฉันถาม  ฉันไม่รุ้ ซูซานพูด พ่อเกลียดเขาฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม เขาเป็นคนไม่ดี ทิมพูด ย่าบอกฉันและฉันก้ไม่เจอนิคนานแล้ว

 3

อุบัติเหตุรุนแรง

ดุนแคนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง ทำไมเขาเกลียดนิค ฉันต้องการเข้าใจแต่ฉันไม่ถาม เพราะฉันกลัวดุนแคน เขาไม่ค่อยพูดมากและเขาทำงานเป้นเวลาหลายชั่วโมงในห้องคุณยายฮาร์เวย์ชอบทำกับข้าวแต่เพราะภาวะข้ออักเสบของเธอ เธอจึงไม่สามารถทำกับข้าวได้นานๆและไม่สามารถดูแลเด็กๆและบ้านได้ บ่อยครั้งเธอรู้สึกอารมณ์เสีย เพราะสิ่งนี้แต่เธอมีความสุขมากกว่ากับดุนแคนที่บ้าน หล่อนยิ้มมากขึ้นและทำกับข้าวเพื่อเขาทุกวัน บางครั้งปิ้งขนมปัง ดุนแคนเป็นคนใจดีกับแม่ของเขาและเล่นกับเด้กทุกวัน เขาพาพวกเด็กๆไปโรงเรียนทุกเช้าและฉันขับรถเขากลับบ้านในตอนบ่าย

บ่ายวันศุกร์วันหนึ่งฉันขับรถจากบ้านริมทะเลผ่านฟาร์มของนิค หลังจากนั้นฉันเห็นรถแลนด์โรเวอร์ของนิคบนถนนในฟาร์ม เขาขับรถเร็วมาก ฉันคิด ไม่นะ ทำไมเขาไม่หยุดรถ เขาออกไปจาดฟาร์มและเกือบชนรถของแน ฉันไม่สามารถหยุดได้ ดังนั้นแนขับรถออกจากถนนและรถแลนด์โรเวอร์ก็ผ่านไปเพียงไม่กี่เซ็น

รถแลนด์โรเวอร์หยุด นิควิ่งออกมาจากรถมาที่รถของฉันและเปิดประตู เคทิ เธอเป็นไรไหม? หลังจากนนั้นฉันเห็นผู้หญิงในรแลนด์โรเวอร์ คือ จูเลียต หล่อนออกมาและวิ่งมาที่พวกเรา

เธอต้องขับรถให้ระมัดระวังมากกว่านี้ นิค! หล่อนพูดอย่างโกรธ คุณเกือบจะชนเคทิแล้วหล่อนสวมเสื้อโค้ชสีแดงสวยและกางเกงสีดำ ตาสีดำของเธอดูโกรธ แต่เขาจ้องไปที่นิคไม่ใช่ที่ฉัน

เคทิไม่เป็นไร เขาบอกกับเธอ เขาวางมือลงบนแขนของหล่อน ตาสีฟ้าดูอ่อนโยนแต่เขาจ้องไปที่จูเลียตไม่มองมาที่แน

เราไม่ต้องการให้ใครเกิดอุบัติเหตุมากกว่านี้ จูเลียตพูดเบาๆ Remember Miranda

ช่วยเลื่อนรถออกด้วย ฉันพูดสั่นๆ ฉันต้องไปรับเด็กๆ เดี่ยวฉันจะไปสาย

อย่าโกระนะ นิค ยิ้มมาที่ฉัน ฉันขอโทษ เขาขึ้นรถและขับมันออกไป

จูเลียตยืนใกล้รถฉัน คุณกันนิคเป็นเพื่อนกัน ฉันพูดกับหล่อน เธอไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนั้น

จูเลียตบอกว่ามันไม่มีอะไร เธอไม่เข้าใจ และให้มันจบลงอย่าทำให้เป็นเรื่องยาก

ฉันขับรถกลับ ฉันเกือบจะร้องไห้และทิ้งความโกรธจูเลียตเป็นเพื่อนฉัน ฉันกินกาแฟกับเธอและดูหนังกับเธอ เอไม่พูดอะไรเกี่ยวกับนิค ทำไม?ฉันไปทานข้าวเย็นกับนิคคุยกันตลอด แต่เขาไม่พูดอะไรเกี่ยวกับจูเลียตทำไมฉันรู้สึกเกลียดนิคและจูเลียต

บ่ายวันนั้นภาวะข้ออักเสบของคุณฮาร์เวย์แย่และหล่อนเข้านอนเร็ว ดุนแคนทำอาหารเย็นกินกับฉันและเด็กๆ ดุนแคนพูดคุยและหัวเราะกับเด็กๆและแนรู้สึกมีความสุขกับพวกเขา

ครั้งหนึ่งฉันรู้สึกว่าดุนแคนมองมาที่ฉัน และทันใดนั้นฉันก็หน้าร้อนฉันไม่ต้องการคิดถึงจูเลียตกับนิค

แต่ในไม่ช้าในห้องของฉัน ฉันจำหน้าและแววตาที่โกรธของจุเลียตได้ เราไม่ต้องการให้เกิดอุบัติเหตุมากกว่านี้ Remember Miranda หลังจากนั้นฉันก็จำได้ว่า คุณฮาร์เวย์อยู่ที่ลอนดอน แม่ของเด็กๆตายมาแล้ว  2 ปี  หล่อนบอกฉันถึงเรื่องนั้น แต่ไม่ได้บอกเกี่ยวกับอุบัติเหตุ บางทีมันอาจเกิดจากอุบัติเหตุรถยนต์ หรือบางทีนิคเป็นคนฆ่ามิแรนดาร์กับรถของเขา ดุนแคนเกลัยดนิค คุณฮารืเวย์บอกฉันแบบนั้นด้วย ทำไมดุนแคนเกลียดนิคเพราะนิคเป็นคนฆ่ามิแรดาร์เหรอ

ในที่สุดฉันก็หลับแต่หลับไม่สนิท วันถัดไปเป็นวันเสาร์ และฉันว่างในตอนเช้า ดุนแคนไปร้านค้ากับเด็กๆและฉันไปห้องสมุดใน Cromer มิแรนดาร์ตายวันที่ 30 กันยายน 2 ปีที่แล้วฉันรู้แค่นั้น บางทีหนังสือพิมพ์อาจจะลงข่าวเขียนเกี่ยวกับหล่อนหลังจากที่หล่อนตายไปแล้ว ฉันต้องหาบางสิ่งเกี่ยวกับเธอ เพราะฉันต้องการเข้าใจครอบครัวฮาร์เวย์

ฉับพบหนังสือพิมพ์เก่าๆและเริ่มอ่านหนังสือพิมพ์ วันที่  1 ตุลาคม บอกฉันทุกสิ่ง

แม่วัยสาวตายในอุบัติเหตุร้ายแรง

มิแรนดาร์ ฮาร์เวย์ อายุ 26 ปี ตกลงมาจกบันไดที่บ้านของเธอ และตายที่โรงพยาบาล หลังจากนั้น มิแรนดาร์ อาศัยอยู่กับสามีและลูกของเธอไม่ไกลจาก Cromer แม่ของดุนแคนอาศัยอยู่กับเขาที่นั่น นี่เป็นวันั้แย่ที่สุดของครอบครัวฮาร์เวย์ หล่อนพูด พวกเรารักมิแรนดาร์มาก และตอนนี้เธอก็มีลูกสองคน พวกเขาต้องปราศจากแม่

จูเลียตอายุ 24 ปี น้องสาวของมิแรนดาร์ หล่อนเป็นครูสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งใน Cromer พี่สาวเป็นแม่ที่ดี หล่อนพูด พี่สาวก็รักฉันด้วย

ฉันนั่งกุมขมับ ไม่สามารถย้ายไปไหนได้ ฉันไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุมากกว่านี้ Remember Miranda  มันไม่ใช่อุบัติเหตุทางรถยนต์  มิแรนดาร์เป็นแม่ที่ดี ตกจากบันไดที่บ้านชายทะเล และฉันก็วิ่งขึ้นลงบันไดนั้น 6 -7 ครั้งต่อวัน

หลังจากนั้นฉันก็มองไปที่หนังสือพิมพ์

ตำรวจถามดุนแคน ฮาร์เวย์

ฮาร์เวย์ อายุ 34 ปี อยู่ที่บ้านวันที่ภรรยยาเกิดอุบัติเหตุ เขาอยู่ชั้นบนกับหล่อนก่อนที่หล่อนจะตกลงมา หลังจากนั้นเขาก็ลงมาที่ห้องครัว อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้อย่างไร ? ฮาร์เวยืไม่รู้ เขาไม่ได้ยินอะไร เขาพูด

ตำรวจถามดุนแคน 2 วัน ฉันอ่านแต่อ่านไม่จบ เขาไปบ้านกับเด็กๆ ไม่เห็นนิคในรถ แลนด์โรเวอร์ มิแรดาร์ตายที่บ้านและตำรวจถามดุนแคน มือฉันเย็น ขาฉันก็เย็น ฉันรู้สึกกลัว

สิ่งที่แตกต่างที่บ้านชายทะเล หลังจากที่ฉันกลับจากห้องสมุด บ้านที่เป็นบ้านมีความลับ และฮาร์เวย์ก็เป็นคนที่มีความลับด้วยเช่นกันเช่นกัน ฉันคิดเกี่ยวกับมิแรนดาร์ และอุบัติเหตุทุกวัน ฉันต้องการจะพูดคุยเกี่ยวกับบางคนเกี่ยวกับมัน แต่ฉันกลัว ทำไม ตำรวจถามดุนแคน ? ระวังที่บ้านชายทะเล ทำไมนิคพูดกับฉันแบบนั้น? มันเป็นเพราะอุบัติเหตุของมิแรนดาร์? มีคำถามมากมายในหัวฉันตอนนี้ และปัญหาที่ใหญ่ที่สุดเป็นสิ่งนี้ มิแรนดาร์ตกบันไดจิงไหม หริอมีบางคนผลักเธอ

4

ไม่มีคอบครัว

ฤดูหนาวมาถึงแล้วอากาศหนาวและมีลมแต่บางครั้งเมื่ออากาศดีขึ้นฉันเดินบนชายหาดกับเด็กๆ 2 หรือ 3 ครั้ง เห็นนิคและเขาก็ยิ้ม เราคุยกันเล็กน้อย ฉันชอบนิค แต่ฉันเกลีดเขาเพราะจูเลียต และเขาก็ไม่ชวนฉันไปดินเนอร์อีกเลย

หลังเรียนเสร็จวันคริสต์มาส ฉันขับรถไปกับเด็กๆ เพื่อซื้อต้นคริสต์มาส หลังจากพ่อแม่ฉันตาย วันคริสต์มาสก็เป็นวันที่เลวร้ายสำหรับฉัน เพราะฉันเหงา แต่ปีนี้ฉันคิดว่าฉันจะมีความสุขกับครอบครัวฮาร์เวย์ บางทีฉันลืมอุบัติเหตุของมิแรนดาร์ไป และฉันก็มีความสุขในวันคริสต์มาส

เราเดินท่ามกลางทุ่งนาและมองไปที่ต้นคริสต์มาส ทิมวิ่งขึ้นและลงฉันต้องการต้นคริส์มาสนี้ เคทิ เขาเรียก หลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นและลงอีกครั้ง และพูดแบบเดิมอีก

ทันใดนั้น เขาวิ่งเข้าไปในต้นไม้และตกลงไป เมื่อเขาตกลงไปหัวของเขาไปชนกับต้นไม้ต้นที่สอง เขาร้องไห้

ฉันวิ่งไปที่เขา มีบางสิ่งบางอย่างบาดหัวเขาและเขาเลือดออกมาก

จูเลียตมองไปที่ฉันแต่ไม่พูดอะไรทำไมนิคไม่บอกฉันเกี่ยวกับเธอ ? เขาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องของเราไหม?

ใช่ ฉันโกรธแต่นิคชอบคุยกับผู้หญิง เขาชอบเธอและต้องการพาเธอไปดินเนอร์ แต่เขารักฉันและไม่มีสิ่งไหนที่จะเปลี่ยนมันได้ หล่อนหยุดและบอกเรื่องนี้กับคุณย่าแล้ว เกี่ยวกับดินเนอร์ของเธอกับนิค เพราะฉันไม่ต้องการให้เธอเป็นเพื่อนกับนิค

เธอไม่ต้องการให้หล่อนรู้เรื่องของเธอกับนิค แต่เธอบอกหล่อนเกี่ยวกับดินเนอร์ของฉันกับนิค ทำไม ฉันไม่เข้าใจ

ฉันขอโทษ ฉันรักเขามาก เขาเป็นทุกๆสิ่งของฉันนะ แต่ความรักของเราเป็นความลับ ดุนแคนเกลรยดนิค และฉันไม่ต้องการให้เขารู้เรื่องวามรักของเรา

ครอบครัวนี้มีความลับมากมาย ฉันพูด ความลับเกี่ยวกับเธอและนิค ความลับเกี่ยวกับมิแรนดาร์ ทำไมเธอไม่บอกฉันเกี่ยวกับอุบัติเหตุของมิแรนดาร์

เธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร จูเลียตถาม

ฉันไปห้องสมุดแลอ่านมันในหนังสือพิมพ์

จูเลียตยืนขึ้น ไม่มีใคร พูดเกี่ยวกับอุบัติเหตุของมิแรนดาร์ หล่อนพูดิไม่มีใครเห็นตอนที่เธอตกบันได

ฉันต้องการถามดุนแคน ฉันอยากถาม ทำไมตำรวจถึงได้ถามดุนแคน แต่แนกลัวคำตอบ ฉันไม่อยากอยู่ในความลับ ฉันพูด ฉันไปที่บันไดฉันจำมิแรนดาร์ได้

หลังจากนั้น จูเลียตหัวเราะ แลเสียงหัวเราะดูเยือกเย็น เราอยู่ด้วยกัน เคทิ เธอไม่ใช่คนในครอบครัว เธอไม่ได้ตกบันได

วันต่อมา ทิมรู้สึกดีขึ้น และในบ่ายวันนั้นดุนแคนพาเด็กๆกลับไปที่ฟาร์ม เพื่อซื้อต้นคริสต์มาส หลังจากนั้นฉันโทรหานิค

ฉันต้องการคุยกับเธอ ฉันพูดเบาๆ ฉันจำเป็นต้องคุยกับบางคน

อืม ... นิค พูด เจอกันที่ชายหาดเวลา 3 โมง

ฉันรอในห้องและฟังเสียงทะเลและลม บางทีจูเลียตกับนิคฉันไม่รู้แต่ฉันจำเป็นต้องคุยกับบางคน เกี่ยวกับครอบครัวฮาร์เวย์ ฉันเดินอย่างช้าๆผ่านทุ่งนาและลงไปที่เนินชายหาด บ่ายวันนั้นหนาวและมีลมแรงมาก ทะเลมืด บางทีนิคอาจจะไม่มา เขาไม่ต้องการคุยกับฉัน แต่ในที่สุดเขาก็มาถึง

มีอะไรไหม เขาถาม

นคุยกับจูเลียตแล้วเมื่อคืน ฉันเริ่มแล้วนะ เกี่ยวกับมิแรนดาร์ ฉันไม่รู้ทำไม แต่ฉันรู้สึกกลัว เธอรู้เกี่ยวกับอุบัติเหตุของมิแรนดาร์ไหม

ตำรวจถามดุนแคน นิค พูด ตาสีฟ้ามองผ่านฉันไป ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลียนไป ดุนแคนอยู่ที่นี่ คุณบอกเขาหรือยังว่ามาที่นี่

ไม่ฉันไม่ได้บอก เขาออกจากบ้านก่อนฉันจะโทรหาเธอ ดุนแคนวิ่งลงมาจากเนินเขา เคทิ เขาเรียก

คุณมาทำอะไรที่นี่  เคทิต้องการคุยกับฉัน นิคพูดอย่างโกรธ

เคทิ กลับบ้าน เขาพูดเบาๆ

หล่อนไม่กลับไปกับคุณหรอก หล่อนกลัวคุณ กลัวฉันเหรอ ทำไม

ไม่มีอะไรฉันพูด หน้าของดุนแคนโกรธ

ทำไมคุณไม่บอกเราเกี่ยวกับเรื่องของมิแรนดาร์ นิคถาม หน้าเขาก็โกรธเหมือนกัน ฮันอยากถามคุณบางอย่าง ตำรวจถามคุณ ดุนแคน คุณบอกอะไรกับเขาในคืนนั้น

ดังนั้น ฉันอยากถามคุณ เกี่ยวกับมิแรนดาร์ ดุนแคนตะโกน คุณจำมิแรนดาร์ได้ไหม ฉันจำได้ดี ฉันจำหล่อนได้ทุกๆวัน ดุนแคนมองมาที่ฉัน และกลับไปที่นิค คุณคิดว่าฉันฆ่ามิแรนดาร์เหรอ ไปหาตำรวจกันไหม และบอกเขา ใช่ฉันเกลียดหล่อน และฉันเกลียดเธอด้วยนิค หล่อนต้องการทิ้งฉันและเด็กๆเพราะเธอ หล่นอรักเธอ หล่อนบอกฉันอย่างนั้นแต่นายไม่รักหล่อนนิค

แน่นอนไม่ใช่ฉัน นิคพูด หน้าเขาแดง ฉันชอบมิแรนดาร์ เราไปดินเนอร์กันมาแล้ว 4- 5 ครั้งแล้ว หล่อนเหงา เขามองมาที่ฉัน ตาสีฟ้าของเขา แต่ทันใดนั้น ฉันก็ไม่ชอบตาของเขา และฉันก็ไม่ชอบนิค

หล่อนต้องการทิ้งฉันและลูกๆของหล่อน แต่เธอไม่ได้รักหล่อน ดุนแคนพูด เธอรักน้องสาวของหล่อน ฉันรู้

แต่มิแรนดาร์ไม่รู้เกี่ยวกับนายและจูเลียต ทำไมไม่บอกเธอ

ฉันไม่ต้องการฟัง และฉันรู้สึกไม่สบาย และฉันเริ่มเดินกลับไปบนเนิน ฉันต้องการไปบ้าน แต่บ้านแนอยู่ไหน ฉันไม่มีใครเลย

                                                                          5

บ้าน

เคทิรอฉันก่อน ฉันดุนแคนเอง เขาวิ่งมาอยู่หลังฉัน ฉันต้องการคุยกับเธอเคทิ ผู้หญิงทุกคนชอบนิค ฉันรู้ แต่เขาไม่ใช่เพื่อนที่ดีสำหรับเธอที่เธอมี เธอรู้จักเขาที่ชายหาด เขามีเพื่อนผู้หญิงหลายคน เธอจะมีความสุขกับผู้ชายแบบนั้นได้อย่างไร

คุณคิดผิดแล้ว ฉันพูดเบาๆ ฉันหยุดชอบนิคเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ตอนนี้นิคไม่สำคัญกับฉันแล้ว ฉันรู้ แต่ดุนแคนสำคัญสำหรับฉัน และฉันไม่สามารถบอกเขาได้ 1 -2 นาทีต่อจากนั้น ฉันพูดว่าไม่มีอะไร แต่คำถามยังคงอยู่ที่นี่ ในตอนจบฉันพูด ทำไมคุณไม่บอกฉันเกี่ยวกับอุบัติเหตุของมิแรนดาร์ ฉันอารมณ์เสียมากกับเรื่องนี้

ฉันต้องการลืมเรื่องนี้ ดุนแคนพูดเบาๆ มันยากมากในเวลานี้ มิแรนดาร์กับจูเลียตรักนิค จูเลียตเกลียดมิแรนดาร์ หล่อนกลัวเพราะมิแรนดาร์ต้องการที่จะอยู่กับนิคจูเลียตบอกฉันเกี่ยวกับมิแรนดาร์และนิค เพราะเธอต้องการหยุดฉันเหมือนมิแรนดาร์

จูเลียตบอกฉันเกี่ยวกับความรักของเธอที่มีต่อนิค มันเป็นความลับ เธอพูด

ความลับเหรอ ดุนแคนหัวเราะอย่างโกรธ ดีแล้วที่มิแรนดาร์ไม่เคยรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นความจริง จูเลียตระวังมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หล่อนไม่เคยคุยถึงนิคเลยแต่เห็นได้ไม่ยากหรอก ฉันเห็นรถของหล่อนที่ฟาร์มและฉันเห็นบ่อยเหมือนกับตอนนี้

ท้องฟ้ามืดกว่าเดิมตอนนี้ จูเลียตอยู่ที่นี่ในคืนที่มิแรนดาร์ตายไหม ฉันถาม บางทีจูเลียตฆ่าพี่สาวของเธอเอง ฉันคิด

ไม่ จูเลียตไม่ได้อยู่ที่นี่ นิคก็ไม่อยู่ที่นี่ ดุนแคนพูด ฉันอยู่ชั้นบน และเด็กๆอยู่ในห้องนอน จากนั้นมิแรนดาร์เรียกฉัน เข้ามาในห้องของเรา และพูดว่าฉันจะไปจากคุณดุนแคน ฉันจะไปอยู่กับนิค  ฉันโกรธมาก  แต่ฉันวิ่งลงมาข้างล่างเข้าไปในครัว ก่อนที่หล่อนตกบันได เคทิ ไม่มีใครฆ่ามิแรนดาร์ มันเป็นอุบัติเหตุ อุบัติเหตุที่ร้ายแรง ดุนแคนวางมือของเขาลงบนแขนของฉัน ตอนนี้เธอไม่สามารถลืมเรื่องมิแรนดาร์ได้ใช่ไหม เราไม่สามารถเริ่มต้นได้อีกครั้งเหรอ ฉันไม่สามารถตอบได้

เรามาถึงบ้านริมทะเล มีแสงส่องออกมาจากชั้นล่างในห้องครังและในห้องนั่งเล่น เด็กๆกำลังดูโทรทัศน์อยู่ ดุนแคนพูด เราเข้าไปข้างในบ้านกันเถอะ ดุนแคนเปิดประตูห้องนั่งเล่น ตอนนี้เราอยู่ที่บ้าน เขาบอกเด็กๆ เรากำลังเข้าครัวเพื่อทำอาหารเย็น

ในครัวอบอุ่นและเงียบ คุณฮาร์เวย์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ของหล่อน ทันใดนั้นฉันรู้สึกกลัวอีกครั้ง สีหน้าของคุณฮาร์เวย์ดูไม่ค่อยดีนัก ฉันยืนอยู่ที่ประตูในครัว ฉันไม่สามารถเข้าห้องได้

                เรากลับกันเถอะแม่ ดุนแคนพูด เคทิอยู่กับฉันทุกๆสิ่งอยู่ที่นี่

ตาของคุณฮาร์เวย์เป็นสีดำ ใบหน้าสีขาวของหล่อน ฉันกลัวดุนแคน ฉันกลัว

เด็กๆรักเคทิ และเธอก็รักเคทิ ฉันรู้ แต่เคทิรักนิค หล่อนกำลังจะทิ้งเธอกับเด็กๆ เหมือนกับมิแรนดาร์ ทุกอย่างจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันรู้

แม่มันไม่ใช่ความจริง ไม่พูดอย่างนี้

เหมือนกับมิแรนดาร์ คุณฮาร์เวย์พูดอีกครั้ง ห้ามโกรธนะดุนแคน ฉันได้ยินเสมอ ฉันรู้ ฉันไม่สามารถดูแลดุนแคนได้ หลังจากนี้ เพราะข้ออักเสบของฉันแต่ฉันรักเธอมากเธอรู้ไหม และฉันจะช่วยเธออีกครั้ง

ทันใดนั้นฉันก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด บอกเราเกี่ยวกับมิแรนดาร์ ฉันพูดอย่างเร็ว คืนนี้คุณจะทำอะไร

คุณฮาร์เวย์จ้องมาที่ฉัน ฉันไม่ต้องการให้เธอทิ้งเคทิฉันต้องการให้เธออยู่ที่นี่กับเด็กๆอย่ามีความสุขกับดุนแคน อนุญาตให้ฉันบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ หล่อนพูด และต้องอยู่ที่นี่กับพวกเรา

ห้องเงียบมาก ดุนแคนจับมือฉัน และมือเขาอบอุ่นและแข็งแกร่ง

มิแรนดาร์ต้องการทิ้งดุนแคน ฉันอยู่ชั้นบนในห้องของฉัน และฉันได้ยินหล่อน ดุนแคนวิ่งลงมาข้างล่างและฉันออกมาจากห้องของฉัน และคุยกับมิแรนดาร์ หล่อนเกลียดดุนแคน และหล่อนไม่ต้องการคิดเกี่ยวกับเรื่องลูกของหล่อน คุณฮาร์เวย์เริ่มร้องไห้ ฉันผลักหล่อน หล่อนอยู่บนบันไดและฉันผลักหล่อนกับไม้เท้าของฉัน หล่อนตกบันได และฉันก็วิ่งกลับไปในห้องของฉัน ฉันไม่ต้องการฆ่าหล่อน ฉันต้องการแค่ให้หล่อนขาหัก ฉันต้องการให้หล่อนอยู่ที่บ้านกับดุนแคน แต่หล่อนตาย และในที่สุดฉันก็มีความสุข เพราะหล่อนไม่ได้ไปอยู่กับนิคคุณฮาร์เวย์พูด ในที่สุดพวกเราก็หยุดฟังหล่อน

เคทิเรื่องทั้งหมดมันยุ่งยากมาก ดุนแคนพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย ฉันต้องโทรหาตำรวจและบอกเขาเกี่ยวกับแม่ จากนั้นฉันต้องคุยกับเด็กๆ มันยากมากสำหรับฉัน ตอนนี้ไม่มีคำถามอยู่ในหัวฉันแล้ว ตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว ไม่มีอะไรที่น่ากลัว ไม่ ดุนแคน ฉันไม่ทิ้งคุณ

เด็กๆจำเป็นต้องมีคุณ เขาพูด คุณรู้ แต่ฉันจำเป็นต้องมีคุณ ฉันต้องการที่จะอยู่กับคุณ แต่เราสามารถมีความสุขได้แล้วใช่ไหมหลังจากนี้

แน่นอน เรามี ฉันบอกเขา ฉันจะทำให้ดีกว่าตอนนี้เพื่อพวกเราทุกคน

เขากอดฉัน เขาจูบฉัน และฉันก็พบบ้านใหม่ในอ้อมกอดของแขนของเขา